

Bla bla bla bla ......
Bla bla bla bla ......
Właściwości lecznicze kajeput od dawna znane były australijskim aborygenom, którzy używali liści do opatrywania ran i inhalacji. Olejek kajeputowy był jednym z pierwszych produktów sprowadzonych z Azji Południowo-Wschodniej przez Holendrów do Europy w XVIII w.
Kajeput (Melaleuca leucadendra myrtaceous) należy do tej samej rodziny co drzewo herbaciane i niaouli. Jego nazwa pochodzi od słów „kayu putih”, które w języku indonezyjskim oznaczają białe drzewo. Jest niewielkim drzewem o smukłych opadających gałęziach, podobnie jak u wierzby płaczącej. Rośnie dziko w Indonezji, Australii, Wietnamie, Filipinach, Tajlandii, Malezji, Papui Nowej Gwinei, Malezji. Zbiór gałązek z liśćmi następuje w porze suchej, ponieważ w tym czasie liście zawierają najwięcej olejków lotnych. Zapachem olejek kajeput przypomina połączenie drzewa herbacianego i eukaliptusa.
Olejek kajeput jest antyseptykiem płuc, układu pokarmowego i dróg moczowych. Posiada silne właściwości antypasożytnicze, przeciwzapalne i rozluźniające. Wspomaga pracę wątroby i przeciwdziała obrzękom żył. Zalecany jest w chorobach płuc, astmie, zakażeniach dróg moczowych, reumatyzmie, bólach mięśni i stawów, rwie kulszowej, dnie moczanowej, nerwobólach, zapaleniu dziąseł, gardła, ucha środkowego, opryszczce narządów płciowych, dysplazji szyjki macicy, dermatozach, żylakach i hemoroidach.
Zewnętrznie:
Wewnętrznie: